AKKA van het van Heutszpark in Coevorden
Akka van Kebnekaise is een gans waar menigeen mee is opgegroeid, want wie kent nou niet de verhalen van Niels Holgerson van de beroemde schrijfster Selma Lagerlöf.
De oprichter van onze stichting Akka's Ganzenparadijs Chögyal Trizin kwam al op 7 jarige leeftijd in contact met het leven van ganzen en familiebanden die ganzen onderling hebben en de enorme verbindingen tussen deze prachtige en zeer bijzondere aangename vogels.
Op een koude winterse dag ergens in 1991 was de 7 jarige Trizin op familiebezoek bij de oma van zijn vader, die woonachtig was in het verzorgingshuis ' de Schutse' dat midden in het prachtige van Heutszpark ligt in de Ganzenstad Coevorden. De overgrootopa leefde inmiddels niet meer en de verhalen van de lieve overgrootoma Neeltje waren, dat hij altijd een wandeling maakte door het prachtige park, om daar aan zijn dagelijkse frisse lucht te komen. Niet alleen daarom ging hij naar het park, maar tevens om de ganzen en eenden te voorzien van de stukjes brood die er die dag na de lunch over waren gebleven. Trizin werd geraakt door deze woorden en besloot zelf dan maar eens een kijkje te gaan nemen in het park bij de ganzen en de eenden. Het van Heutszpark is een park waar je heerlijk kunt wandelen, met een prachtige grachtengordel en vele hele oude bomen, waar veel rust en ruimte is voor ganzen en andere watervogels. Eenmaal de goedkeuring van de ouders van Trizin, ging hij op pad door het grote park, op weg naar de ganzen. Daar aangekomen zag hij een grote groep ganzen die in allemaal op elkaar leken en de dieren kwamen met luid gegak en gesis op Trizin af. In eerste instantie werd hij bang, maar toe hij eenmaal doorhad dat de vogels dit niet deden om hem aan te vallen zocht hij contact. Trizin was onder de indruk van de enorme vogels, want uit het oogpunt van een kind is een gans uiteraard een grote vogel.
Plots zag hij een gans die bijzonder gedrag vertoonde in het water en ging een kijkje nemen aan de waterkant, waarom de gans zo sloeg met haar vleugels. Trizin zag dat het dier vocht voor haar leven, omdat het verwikkeld zat in vissnoer en niet los kon komen. Op dat moment alarmeerde hij mensen die op weg waren naar het verzorgingstehuis en vroeg of ze meteen de dierenambulance wilde bellen, omdat het gansje het anders niet zou gaan redden. Dit gebeurde uiteraard, maar Trizin werd toch ongeduldig en zag de martelpartij van de gans in het water en van de ganzen die haar wilde helpen.
Trizin besloot het erop te wagen en zelf het ijs op te gaan en in het water te springen, dat ijskoud was. Hij zwom het laatste stukje naar de gans toe en pakte haar vast bij haar vleugel. Op dat moment zagen voorbijgangers hem met de gans in het water en besloten hem eruit te halen. De man die hem eruit haalde riep dat hij die gans maar los moest laten, maar Trizin bleef het dier vasthouden aan haar vleugel en met veel inspanning werden ze samen op de kant getrokken. Eenmaal op de kant werd er geprobeerd het dier van de handen van Trizin te scheiden, maar dit was niet mogelijk en er werd besloten, om zowel Trizin, als ook de gans maar een deken om te doen en te wachten op de dierenambulance.
Na enige tijd arriveerde de dierenambulance en werd het gansje meegenomen naar de dierenarts. De mensen van de ambulance vertelde Trizin dat het wel goed zou komen met het gansje en dat hij het diertje, indien hij dat wilde, mocht komen opzoeken. Trizin zei dat hij een naam voor het dier zou bedenken en dat hij uiteraard snel wilde komen kijken, maar op dat moment viel zijn oog opnieuw op een gans en deze keer niet op een gewonde, maar op een gans die bijna het personeel van de ambulance, als ook omstanders aan wilde vliegen en luidkeels gakkend rond de ambulance vloog. Het dier werd weggejaagd door de ambulancemensen en verdween het water weer in. Veel mensen zouden na het zien van zo'n spektakel weer verder gaan met de 'waan van de dag', maar Trizin niet.... Hij realiseerde zich dat dit wel de partner moest zijn van de gans die hij net had gered en zijn hart brak en hij barste uit in tranen op het moment dat de ambulance wegreed en hij de gans een stukje met de wagen mee zag vliegen. Op dat moment zag hij de meevliegende gans en tevens de groep ganzen die in complete paniek om zich heen riepen en zich niet bewust leken van hetgeen er op dat moment gebeurde en dat raakte hem... diep, heel diep, want op dat moment begon hij zich te realiseren dat dieren niet alleen de zelfde lucht inademen, maar tegelijkertijd een bewustzijn hebben en ze een onmetelijke liefde (empathie) voelen met hun groepsgenoten. De gans die mee was gevlogen met de groep, kwam terug in de groep en deed niets anders dan hartverscheurend roepen en in paniek korte vluchten maken over de, op dat moment in Trizin's ogen ijzige kille stadsgracht.
Na een week is Trizin gaan bellen met de medewerkers van de dierenambulance en kreeg hij te horen dat hij het diertje mocht opzoeken. Een toenmalig medewerker van de dierenbescherming heeft hem toen thuis opgehaald en meegenomen naar Emmen, daar waar de gans in de opvang zat van de dierenambulance. Trizin zag dat de gans het goed maakte en was dankbaar voor het feit dat de mensen van de ambulance zo goed voor het gansje zorgde, maar toch zag hij dat het gansje om de paar minuten luidkeels begon te gakken, op de zelfde wijze en toon, als haar partner. Dit geluid is moeilijk weer te geven, maar als u het zou horen, dan blijft het u voor eeuwig bij. Op dat moment realiseerde Trizin zich niet wat het woord monogamie betekende en zeker niet dat ganzen hun leven lang bij elkaar blijven, maar toch snapte hij toen, op 7 jarige leeftijd al dat dit niet was om te laten horen dat ze het leuk vond, nee het was omdat ze haar partner en groep enorm miste! Trizin vroeg meteen wanneer de gans terug zou komen en de medewerkers van de dierenambulance zeiden dat ze meestal de watervogels die ze opvingen uitzetten in de wijk de Rietlanden, aangezien dit voor hen dichterbij was dan Coevorden en omdat ze zeiden dat de gans dan wel uit zichzelf terug zou vliegen. Op dat moment vroeg Trizin of de gans niet te zwak was om zo'n afstand terug te vliegen en ook niet te dik en vertelde wat hij had gezien toen de ambulance uit het park wegreed en dat hij het idee had dat de ganzen toch echt bij elkaar hoorde. De mensen van de dierenambulance beloofden haar terug te brengen naar het stadspark van Coevorden en vooraf te bellen dat de gans weer thuis zou komen.
De week erop ging de telefoon en werd er gebeld door de medewerkers van de dierenambulance dat ze de gans weer thuis zouden komen brengen en wanneer ze verwachtten met een uurtje er te zijn. Trizin sprong snel op zijn fietsje en reed zo snel hij kon, met een zakje brood in zijn hand naar de ganzen in het park om ze te vertellen dat hun groepsgenote weer thuis zou komen. De ganzen zullen Trizin niet hebben verstaan, maar op dat moment voelde Trizin zo trots als een pauw dat het gansje dat hij had gered weer thuis zou komen bij haar vriendjes. Na ongeveer een uur kwam de ambulance voorgereden en alle ganzen vlogen het water in. Trizin zag dat de ganzen bang waren voor de grote auto en zag dat de ganzen de auto bleken te herkennen. De ganzen bleven maar wegzwemmen van het grote voertuig en de mensen in fluoriserende gele pakken. De medewerkers van de dierenambulance pakten het gansje en zeiden dat ze weer helemaal beter was en ze lieten de restanten van de wond zien en dat ze hadden gezien dat het een vrouwtje was. De mensen van de dierenambulance vroegen hoe Trizin het gansje wilde gaan noemen en Trizin zei dat hij nog geen naam voor het gansje had en dat hij deze nog moest bedenken. Op het moment dat het gansje werd losgelaten, gebeurde er iets heel bijzonders, de hele groep kwam van verre af aan aangevlogen en het leek erop alsof de grote ambulance en de enge mensen in de fluoriserende pakken totaal geen indruk meer maakten. Het mannetje dat bij het ophalen van de gewonde gans meevloog, kwam nu als eerste aan bij de teruggekeerde gans, het leek erop of ze danste op het water en of de strakblauwe lucht en het door de zon schitterende gouden water, het stadspark, waren veranderd in een waar paradijs en op dat moment besloot Trizin de gans 'Akka' te noemen. Alle ganzen maakte prachtige sierlijke bewegingen op het water en waren duidelijk enorm blij dat Akka terug was gekomen bij de groep. Het mannetje van Akka kreeg de naam Coezie en vanaf dat moment bezocht Trizin elke dag het van Heutszpark in Coevorden en gaf na verloop van tijd alle ganzen hun eigen naam en ontdekte hoe prachtig ganzen zijn en dat ze zo met elkaar verbonden zijn. Eenvoudig en gelukkig, niet gedreven door de stroom van het geld, jaloezie, hebzucht, gehechtheid of haat, maar vanuit ware zuivere motieven!
Onwetend zijn ganzen helaas wel, zeker als we zien hoe we in deze maatschappij omgaan met deze en vele andere dieren en ook mensen. Kijkt u eens naar de maatregelen die worden genomen tegen de zogenaamde overlast van ganzen, niet denken aan ware oplossingen, zoals maatregelen rondom Schiphol dat ganzen daar geen voedsel kunnen vinden en er daardoor geen vliegtuigen in gevaar komen, geen goede vergoedingen voor boeren die schade hebben aan hun gewassen en al helemaal geen bescherming voor (boeren)ganzen of exoten en een enorme dankbaarheid dat we deze prachtige ambassadeurs van ons laaggelegen land een plek mogen bieden en dat deze vogels juist ons land uitkiezen om in alle rust te kunnen overwinteren, of permanent wonen, nee!! De ganzen in Nederland wachten helaas het jachtgeweer en de gaskamers. Ons inziens is het belangrijk om er voor te zorgen dat we de ganzen in Nederland leren te begrijpen en dat we leren van de verbinding die zij onderling hebben en dat we vanuit zuiverheid dankbaar zijn voor de ganzen en hun motieven om hier in Nederland te wonen!
Stichting Akka's Ganzenparadijs heet alle ganzen in Nederland meer dan van 'ganzerharte' welkom en we zijn dankbaar dat de ganzen ondanks het feit dat ze hier op jaarbasis soms zelfs meer dan 300.000 vrienden verliezen, toch blijven komen naar ons ganzenparadijs bij uitstek, Nederland! Als mens kunnen we daar nog een hoop van leren, met name het ontwikkelen van empathisch vermogen en door simpelweg zorg te dragen voor elkaar en het nemen van beslissingen die wel overwogen zijn en met een gevoel voor compassie naar andere levende wezens.
We zeggen zo makkelijk we hebben de dieren nodig, maar... hebben de dieren ons ook niet nodig?
Akka is in 2004 overleden, maar in gedachten leeft ze voort en is ze de stille en toch drijvende grote kracht en een bron van inspiratie achter onze stichting.
Akka bedankt voor alles wat je hebt gegeven!
