In deze tekst zal ik u proberen mijn visie te geven op de wijze waarop ganzen hun emoties beleven en zal ik proberen een duidelijk beeld te schetsen, hoe we mijns inziens op een verantwoorde manier met ganzen om kunnen gaan. Ik voel mezelf bevoorrecht en dankbaar om dit met u te mogen delen en ik hoop dat deze woorden bij kunnen en mogen dragen aan een vergroting van uw inzicht, zodat we ganzen niet als overlast ervaren, maar ganzen zien zoals ze zijn.
Net als wij, zijn ganzen individuele wezens met allemaal een eigen moeder, hun eigen wereld en allemaal hun eigen emoties en persoonlijkheden. In deze moeilijke tijden waarin ganzen ten onrechte worden gezien als veroorzaker van grote economische en maatschappelijke problemen, wil ik u ervan bewust maken dat de gans centraal staat voor Nederland en dat het niet de ganzen zijn die problemen creëren, maar de mens zelf, die weigert om te gaan met dieren, zoals we met onze eigen familie omgaan.
De problematiek omtrent de ganzen zou veel makkelijker op te lossen zijn, als we ons lieten leiden door zuivere motieven van empathie en mededogen en door bewustwording van een respectvolle omgang met onze medebewoners. Ieder wezen, hoe groot of hoe klein heeft een eigen ontwikkeld emotioneel bewustzijn en binnen de discussies die er worden gevoerd, of dieren wel of geen emoties ervaren, vergeten we vaak dat wij mensen ook 'gewoon' dieren zijn. Hierdoor zijn we binnen de wetenschap, mijns inziens op hetzelfde niveau als dieren. Wanneer ik u zeg dat ganzen blij kunnen zijn als ze een familielid zien en kunnen rouwen om het verlies van hun dierbaren, dan wordt dat maar al te vaak weggelachen en bestempelt als ‘zweverig’ en ‘eigen invulling’, toch is het een wetenschappelijk onderzocht feit dat ganzen en andere dieren weldegelijk emoties als blijdschap en verdriet kunnen ervaren. Wetenschappelijk onderzoek heeft bijvoorbeeld uitgewezen dat muizen empathische dieren zijn en dat deze dieren plezier ervaren in hun leven.
Zo zijn er veel verhalen te vertellen over dieren die geluk en lijden ervaren, maar ook stoornissen kunnen hebben, zoals bijvoorbeeld posttraumatische stressstoornis. Het rouwen van dieren komt niet zelden voor en vele malen heb ik rouwende ganzen gezien die hun partners en kinderen door een vangactie waren kwijtgeraakt en maanden lang rond bleven hangen op de plek waar hun partners en kinderen werden gevangen en dan na maanden stierven van liefdesverdriet. Ganzen hebben net als mensen en andere dieren een neuro-anatomische structuur en neuro-chemische circuits die van belang zijn bij emoties. Het verwerken van emoties duurt bij ganzen erg lang en het gebeurt ook niet zelden dat ganzen sterven van emotie, doordat ze het verlies van hun partner niet aankunnen. Het zijn vogels die middels duidelijke taal en gebaren met elkaar communiceren. Gebaren die veel lijken op de wijze waarop wij mensen met elkaar omgaan en dingen duidelijk willen maken. Meerdere malen heb ik mogen zien hoe ganzen blij werden, ik durf het zelfs gelukkig werden te noemen, door het weer zien van een gans die na jaren weer terug kwam in de groep en letterlijk met open vleugels werd ontvangen. Ook zien we bij ganzen een grote verscheidenheid aan sociale ontmoetingen met vrienden, familie, of met hun vijanden. Dit maakt de gans tot een zeer flexibele vogel, die zich soepel weet aan te passen.
Veel mensen lachen me uit als ik probeer te vertellen dat ganzen vogels zijn met een soortgelijk emotioneel bewustzijn als dat van de mens en binnen de wereld van natuurverenigingen en politiek is het bespreken van de individuele waarde van een gans helemaal onbespreekbaar en wordt er alleen maar gekeken naar de overlast en het economische belang. Toch blijf ik doorgaan met het vertellen over de bijzondere wijze waarop ganzen met elkaar leven en de emoties die ganzen voelen. Onderzoekers die niet geloven dat ganzen emoties hebben en empathie voelen voor hun soortgenoten, zijn naar mijn idee geen goede onderzoekers.
Als de ganzen in de rui-periode worden gevangen, om te worden vergast, dan zie je een ongelooflijke paniek, van ganzen die proberen in de chaos bij elkaar te blijven. Vorig jaar heb ik met eigen ogen gezien hoe ganzenkuikens langs de kooi waar hun ouders in werden gevangen om te worden vergast, hard roepend heen en weer renden om maar bij hun ouders te komen. De ouders daarentegen deden hun uiterste best om bij hun kinderen te komen en probeerden om door het gaas te ontsnappen. Ook zag ik ganzen die nog niet in de slagpen rui waren en gewoon konden vliegen, opstijgen voordat de ganzen in de kooi werden gedreven, deze ganzen bleven maar roepen naar hun partners en toen ze door hadden dat hun partners niet konden ontsnappen, streken zij neer in de kooi. Deze ganzen offerde zich op om bij hun partners te blijven, ondanks het feit dat de chaos zo groot was en ze in staat waren om te vluchten.
Eigen onderzoek heeft na deze verschrikkelijk en hartverscheurende vangacties uitgewezen dat ganzen die achterbleven na een vangactie, totaal gedesorïenteerd en ontheemd waren en dat de overgebleven ganzen maanden na de vangst van hun familie, klagend en uren roepend nog steeds rondvliegen, op zoek naar hun verloren partners en kinderen. Helaas is het een feit dat ganzen nog steeds worden gezien als overlast en worden deze dieren onder valse motieven, zoals het in gevaar brengen van de vliegveiligheid en het aanbrengen van forse schade bij boeren naar de gaskamers gestuurd, maar ik kan u vertellen dat er al jarenlang oplossingen klaar liggen, maar dat het verzet van de overheid groot is om de gans op een vriendelijke en doordachte wijze te weren rond de luchthaven Schiphol en uit kwetsbare gebieden te houden.
Door tendentieuze journalistiek en verkeerde informatie, wordt u verkeerd voorgelicht en daarom vind ik het tijd worden om een duidelijke visie te geven, over de emoties die ganzen beleven en de wijze waarop wij als mens hier mee omgaan. Helaas zijn er onder wetenschappers en de gewone burgers nog veel mensen die dieren zien als objecten, waar wij als mens zijnde alles maar mee mogen doen wat wij wenselijk achten.
Het is makkelijk om ganzen als niet voelende objecten naar believen te behandelen en te blijven spreken over overlast, maar ik probeer u juist in te laten zien dat ganzen net als wij mensen voelende wezens zijn en u te overtuigen van het feit dat een oplossing voor de ganzenproblematiek pas mogelijk is als er zuivere motieven aan ten grondslag liggen en op het moment dat politici, wetenschappers, ganzenvergassers, dierenbeschermers of u als gewoon burger, in staat zijn om de vraag te beantwoorden: of u achter de keuze van vergassen en deze wijze van handelen zou staan als het ging om het leven van uw eigen moeder……
Dank u voor het lezen, ik hoop dat deze woorden bij mogen dragen aan een ander inzicht en dat het mogelijk een andere kijk op de persoonlijkheid van ganzen geeft.
- Chögyal Trizin -
