We doen gewoon wat we doen maar er moest even wat op papier.
De media gaven een iets vertekend beeld van de werkelijkheid. Maar zo is het gegaan: De gemeente had liever een officieel bestemmingsplan, om zeker te zijn dat we kunnen doen wat we doen.
En daar zijn we aan begonnen, dat duurde nogal lang, dus voor de zekerheid, vandaar in de tussentijd een extra vergunning ter overbrugging van de tijd. Daar werd achteraf van alles aan toegevoegd dat het voor ons niet meer leuk was.
Dus we hebben bezwaar gemaakt tegen onze eigen vergunning.
De gemeente bleef op haar standpunt, en wilde zelfs een dwangsom, dus gingen we naar de rechter.
Het duurde allemaal nog langer, en ondertussen werd er hier en daar nog een duitje in het zakje gedaan, dat krijg je met het woord vergunning er gratis bij. We wilden graag praten met de gemeente wat nou hun ideeën waren met hun voorschriften en of daar een mouw aan viel te passen.
Dat gesprek kwam er ook maar niet.
Eindelijk op de rechtbank: daar bleek dat er een heel klein foutje was gemaakt door de gemeente, met grote gevolgen.
De vergunning bleek niet geldig, dus de dwangsom ging van tafel.
De rechter zei met een vriendelijke glimlach: deze zaak gaat als een nachtkaars uit.
Zij hoefde geen uitspraak te doen. Nu gaan we weer van voren af aan beginnen met de papierwinkel en we blijven op de opvang gewoon doen wat we doen!
Dus dit was heel goed nieuws.
